عرفات سرزمین اشک و دعاست. (1) عرفات سرزمینى است که خداوند به خاطر اشک‎ها و دعاهاى زائران به فرشتگان مباهات مى‏ورزد. سرزمینى که گناهان در آن بخشیده مى‏شوند. (2)

سرزمینى که خیال بخشیده نشدن در آن، خود گناه بزرگى است. (3) حتى کسانى که هنوز متولد نشده‏اند، امید است مورد لطف قرار گیرند. (4)

عرفات سرزمینى است که به عرصات قیامت ماند که خلایق همه جمعند و هر کس به دعا مشغول، و در انتظار رد و قبول، بیرون دروازه‏اند. مى‏خواهند نزد مولایشان حضور یابند. ابتدا باید پشت در بایستند تا اجازه ورود بگیرند. باید بنالند تا به حرم(مشعر) راه یابند چقدر بنالند؟ چگونه بنالند؟... تا ننالند به حرم راه نیابند آنگاه که پاک شوند، وارد حرم شوند. خانه خدا پاک است و مهمان پاک مى‏پذیرد. (5)

پس دعا کنند. روز عرفه روز دعاست. انسان جز دعا مالک چیزى نیست نه تنها مالک مال نیست ‏بلکه مالک اجزاء و جوارحش نمى‏باشد. ما جز تضرع و دعا سلاحی نداریم، دشمن درون ما تنها با اشک رام مى‏شود. و "سلاحه البکاء". (6) یا از ترس جهنم مى‏نالد یا گریه شوق دارد که چرا به بهشت نرسیده، چرا از هجرانش ننالد؟

پی‎نوشت‎ها:

1- کنزالعمال، جلد 5، ص 13.

2- مستدرک الوسایل، جلد 2، ص 168/ وافى، جلد 2، ص 45.

3- بحارالانوار، ج 99، ص 264.

4- همان، ص 293 .

5- جوادى آملى، صهباى صفا، ص 85 .

6- همان، صص 85 و 86 .

7- محسن قرائتى، حج، دفتر انتشارات اسلامى، چاپ چهارم .